Ocena jakości szkła. Opakowanie i oznakowanie szkła.
Gotowe wyroby ze szkła powinny odznaczać się gładkością powierzchni i wypolerowanymi obrzeżami. Zewnętrzna powierzchnia dna naczynia musi zapewniać zachowanie równowagi. Pokrywy i korki winny być starannie dobrane do kształtu oraz barwy szkła. Dodatkowo wyroby ze szkła kryształowego winny wydawać czysty dźwięk.
Przy odbiorze jakościowym należy sprawdzić:
— stan opakowania i poprawność oznakowania,
— prawidłowość kształtu,
— barwę szkła,
— zwrócić uwagę na ewentualne wady,
— staranność zdobienia,
— staranność wykończenia, np. palcem sprawdzić krawędź wyrobu. Przy ocenie jakości termosów dodatkowo sprawdza się szczelność uszczelek, korków, odporność termiczną wkładu (przez wlewanie gorącej wody) oraz izolację cieplną (mierząc czas zachowania ciepła).
W zależności od ilości dopuszczalnych wad jakościowych, występujących w naczyniach stołowych szklanych, klasyfikuje się je na dwa gatunki, oznaczone cyframi rzymskimi I i II.
W wyniku zakłóceń procesu topnienia i odprężania mogą powstawać wady, obniżające wartość użytkową wyrobów gotowych.
Do najczęściej spotykanych wad masy szklanej zalicza się:
— niejednorodność, co pociąga za sobą niejednolitość właściwości fizycznych w poszczególnych obszarach szkła,
— ciała obce — kamienie i zendry,
— pęcherze,
— niewłaściwa lepkość,
— barwne smugi,
— niewłaściwy stan naprężeń.
Niestety również w procesie formowania i wykończania mogą powstawać wady:
— kształtu: odchylenia w postaci skrzywień, zwichrowań, nierównomierna grubość ścianek i dna,
— powierzchni: plamy, naloty, rysy, zadrapania,
— dekoracji,
— wykończenia.
Wady wyrobów szklanych mogą powstawać również w czasie transportu i składowania wskutek urazów w czasie przemieszczania. Są to najczęściej szczerby na obrzeżach i krawędziach den.
Wielką wadą wyrobów szklanych jest ich kruchość, dlatego też w celu uniknięcia strat, powstających w czasie transportu i przechowywania, muszą one mieć odpowiednie opakowania.
Opakowaniem jednostkowym jest papier pakowy, który powinien przynajmniej chronić części najbardziej narażone na uszkodzenia. Wyroby szklane mogą być również owijane w folię termokurczliwą. W opakowaniu powinny znajdować się naczynia stołowe jednego gatunku, dobrane pod względem wielkości i kształtu. Poszczególne sztuki muszą być opakowane w papier i otulone watą drzewną lub sianem (materiały amortyzacyjne), po czym umieszcza się je w opakowaniach zbiorczych, np. pudłach tekturowych, kasetach, rulonach, opakowaniach profilowanych z tektury falistej, a następnie w opakowaniach transportowych (skrzynie i kontenery). Liczbę wyrobów w opakowaniach zbiorczych i transportowych określono w odpowiedniej normie. Na opakowaniach zbiorczych powinny znajdować się następujące oznaczenia: nazwa towaru, producent, określenie wielkości, liczba sztuk, gatunek, w przypadku naczyń zdobionych — określenie dekoracji. Wyroby kryształowe powinny być zaopatrzone w nalepkę, na której oprócz firmy powinna być podana zawartość tlenku ołowiu (PbO) w masie szklanej, np. 18%, 21%, 24%, 30%. Opakowania transportowe powinny mieć ponadto trwale umieszczony napis „ostrożnie szkło” oraz znak manipulacyjny — ostrożnie kruche. Stołowe i kuchenne naczynia szklane o wysokiej odporności termicznej muszą być zaopatrzone w instrukcje użytkowania.
Pomieszczenia do przechowywania wyrobów szklanych muszą być suche i przewiewne, ponieważ wilgoć po pewnym czasie powoduje matowienie wyrobów. Należy przestrzegać podstawowych zasad przechowywania, rozmieszczania i układania wyrobów szklanych.
Szkło to jeden z najcenniejszych, wytworzonych przez człowieka materiałów, który jest stale udoskonalany, także w grupie szkła gospodarczego. Ostatnio chętnie są nabywane tzw. kryształy francuskie, czyli wyroby z zawartością tlenku ołowiu ponad 24% oraz dodatkowo hartowane. Są one cenione za wspaniałe właściwości optyczne oraz znacznie większą wytrzymałość mechaniczną. Jest to również szkło zaliczane do bezpiecznego.